We live our own lives

همونطور که اگه گاهی وقت رد شدن از خیابون،میبینی یکی سر ِ صبح بس که عجله کرده،پاچه شلوارش تو کفشش مونده و با مهربونی بهش تذکر میدی و بعد راهتو میگیری و میری،به آدمای دوست داشتنی زندگیت،سر ِمسائل زندگیشون در حد کامنت مشورت بده.نه اونقدر بی تفاوت باش که احساس دوست نداشته شدن کنن،و نه اونقدر کاسه ی داغتر از آش شو که یه روز تو روت وایستن و بگن بهت ربطی نداره.میدونم ممکنه آینده ی بعضیاشون از آینده خودت مهمتر باشه،ولی باور کن،  We live our own lives که خیلی کم پیش میاد بعدها اگه کسی ازشون بپرسه عامل موفقیتت کی بوده،اسم تو،در خاطرشون Bold بشه،چه برسه به اینکه با صدای بلند بگن،اما امان از روزی که با راهنمایی تو،حتا اگه درست ترین باشه توی اون برهه از زمان،شکست بخورن...کمترین تاوانی که تو بخاطر خیرخواهیت میدی،یه جای خالی حوالی سینه چپته که با هر نفس کشیدن،هوا میکشه و درد داره و یه مشت خورده شیشه س کف دستت که قبلن اسمش دل بوده ...