There's been a history...

پناه،دلم میخواست وقتی امروز دکتر میم 5 دقیقه قبل امتحان،به عادت هرروزه ش که به همه ی دانشجوهای دانشکده سر میزنه،اومد تو کلاسی که ما منتظر ممتحن بودیم،و با دیدن قیافه ی یکی از همکلاسیام،برای بهتر شدن حال و هواش،درباره اینکه زندگی ارزش غصه خوردن نداره و اگه دنیا بلایی به سرت آورد،بلا سرش میاد،حرف میزد و من چشمام هی پر شد و پر شد و لبام لرزید و استاد با دیدن قیافه ی من حرفشو خورد،ماگ پر از چاییمو پرت کنم زمین،،شکلات ِ جویده شده ی توی دهنمو تف کنم بیرون و بدو بدو خودمو برسونم خوابگاه،وسایلمو جمع کنم و برای همیشه برگردم خونه.شکل دلتنگی شدم،که وقتی پشت به آفتاب راه میرم،میبینم سایه م،بغلم کرده مبادا جایی گم بشه و بشم و تنها تر از چیزی که هستم بمونم.پناه،من با تمام وجودم وقتی دو شب پیش،میم رو بعد چند سال از دور دیدم،حس کردم دلم مچاله شد و چروکاش همیشگی شد.رفتم دنبالش که رفت داخل میوه فروشی.صداش زدم،برگشت،باورش نمیشد من باشم،هرچی تو دستش بود ریخت زمین و سفت بغلم کرد.دستام بالا اومد و سفت تر بغلش کرد.آخرین باری که همدیگه رو دیده بودیم،از هم دلخور بودیم و بعدش،فقط تکست بود،با تیکه و کنایه و بعدش هیچی.آدما توی غربت قدر داشته هاشونو بهتر میدونن که وقتی منو به دوست متعجبش معرفی میکرد گفت "دوست صمیمیم".که وقتی از پله میرفتیم بالا،سایه های دلتنگمون دست تو دست هم بودن.

Dirty Spot

+دیدی وقتایی که کثیف میشی،میری زیر ِ دوش،اگه همینجور زیر دوش وایستی و بعدش بیای بیرون خودتو خشک کنی،احساس تمیز بودن نمیکنی؟که حتمن باید دست بکشی به بدنت،صابون بزنی به پوستت تا حس کنی تمیز شدی؟

-خب؟

+آلوده شدن ِ آدما از نظر ِ فکری به چیزی هم همینه،هرچقدر خودت تقلا کنی برای پاک شدن از شر این فکرا،خلاص نمیشی،باید یه چیزی،یه کسی،یه دستی،بهت کمک کنه،دست بکشه رو نقطه های آلوده،آروم آروم پوسته های روی زخمت رو بکنه،که هوا برسه بهت،که کم کم خوب بشی...

-پیداش کردی؟

+...

با من حرف بزن،باشه؟

شاید فکر کنی حرفایی که به زبون میاریم بیشتر دل میشکنن،ولی بدون حرفایی که گفته نمیشن،یا دیر گفته میشن،اثر تخریبیشون،میلیونها برابر گفته شده هاست.

سنگ قبر

سفارش کن که رو سنگ قبرم یه پ.ن اضافه کنن،بنویسن "دوست خوبی بود،دوست خوبی نداشت" :|

پناه،این بار تو پناهم باش

میدونی مامان؟اعتقاد داشته باش،نمیگم به خدا،چون هر کسی برای نظم مطلق حاکم به زندگیش یه اسمی داره،مثلن من که خدام یه انرژی بی نهایت و تموم نشدنیه،خداتو توی قلبت پیدا کن و همیشه نگهش دار.اعتقاد،حتا اگه خیلی خیلی کم باشه،باعث میشه وقتی تو قعر بدبختی دستات دنبال یه جادست میگرده برا بالا رفتن،یه رشته ی باریک،شاید از نخ باریک تر،پیدا میشه که خودتو باهاش بکشی بالا،هرچند سست،هرچند کم.بعد که کم کم خودتو میکشی بالا،میفهمی خدا،شاید نیاد دم غروبا بشینه کنارت،براش پرتقال پر پر کنی و باهات گپ بزنه،ولی هواتو داره و وقتایی که پات میره رو پوست موز و در شرف افتادنی،حرفاش از زبون ِ مخلوقاش،دو تا دست میشه و از پشت بغلت میکنه که نلغزی.گاهی وقتا خدا یه دختر با گیس ِ یه وری بلوطی ِ بلنده که غروب میاد دنبالت،دستتو میگیره میبره کلاس یوگا که استرسات مث تف بپاشه تو روی این زندگی ِ نکبت،گاهی مثل ِ یه آقای خوشتیپه وسط خیابون که وقتی داری با دوستت حرف میزنی،برمیگرده و بهت پیشنهاد ازدواج میده و کلی میخندوندت که غرغرات یادت بره،گاهی یه آیه ی قرآنه توی یه کانال تلگرام که برات میاد و دوستی که میگه "نمیدونستم اسمت قرآنیه" گاهی مثل یه نوزاده که وقتی بغلش میگیری و بو میکشی زیر گلوش رو و کم کم تو بغلت میخوابه،آرامش میگیری و حس میکنی دلت میخواد یکی از این موجودای صرفن در خواب بی آزار رو برای خودت داشته باشی.پناه،وقتایی که برات مینویسم،آب قند لازم میشم بس که دلم میخوادت و تو دلم قربون صدقه ت میرم.این روزا،انرژی بی نهایت من،شاید داره تنبیهم میکنه،ولی نشونه هاش،مثل ِ آیه نوشته های روی در و دیوار دانشکده پزشکی،مثل ِ پستای آخر ِ شب ِ کانال ِ آیه های نور،همشون وصف حالمن.جانم،این روزا مامانت بیشتر از هر وقت دیگه ای روی مرز بی اعتقادی پشتک وارو میزنه و عن قریبه که یه ور ِ این مرز غش کنه.میشه براش دعا کنی و بشی رشته ی بین من و خودش؟تو که هنوز یه اپسیلون از انرژی ِ بی نهایتی و زمینی نشدی؟

پسر همسایه پشتی

از قفسه،کتاب ِ بادباک باز را برمیداشتم که کتابهای ِ جیبی ِ جبران خلیل جبران افتادند روی ِ زمین.برای برداشتنشان روی  زمین چمباتمه زدم و به صدای ِ ویولن ِ پسر ِ همسایه،که ماه هاست از نیمه شب به بعد شروع میشود،گوش کردم.پدر و مادرم آدمهای ِ همسایه بازی نیستند،پس از اهالی ِ خانه ی پشتی،فقط شغل ِ پدر ِ خانه و اسم ِ مرسده و معین را میدانستم،که به لطف ِ عادت ِ بلند حرف زدنشان،ناخواسته شنیده بودم.آن سالهایی که مجبور شدیم به کرج کوچ کنیم،آنها توی ِ خانه ی پشتی زندگی میکردند.تابستان ِ پنج سال بعد که دوباره برگشتیم به خانه ی دوست داشتنیمان،مرسده ازدواج کرده بود و معین لیسانس مدیریتش را گرفته بود و در به در ِ اپلای ِ یک دانشگاه ِ امریکایی فرانسوی بود.اینها را نیمه شبها،وقتی همه میخوابیدند و محله در سکوت فرو میرفت وتوله سگ ِ یک ساله ی اردلان،پسر ِ کوچه پشتی،با آن صدای ِ نکره اش واق واق میکرد،فهمیدم.معین به عادت چند ساله اش،لغتهای ِ انگلیسی  را بلند بلند تکرار میکرد یا با شخصی فرضی به فرانسه حرف میزد و میخندید،آنقدر که گاهی،قهقه های ِ خسته اش،به هق هق تبدیل میشد،آنوقت بود که به ویولنش پناه میبرد و لابد،آنقدر میزد که خوابش ببرد.اواخر تابستان بود،یک شب صدای ِ مادر و پدرش می آمد،برای رفتن به خانه ی مرسده حاضر میشدند و صدای ِ معین،که از عصر،هر پنج دقیقه تکرار میکرد که کار مهمی دارد و  به خانه ی خواهرش نمیرود و در عوض فردا صبح که برگردند،خبرهای خوبی برایشان دارد.پدر و مادرش که رفتند،صدای یک اهنگ شاد ِ فرانسوی محیط را پر کرد.نیمه های شب تلفنش زنگ زد و اول پچ پچ و  بعدش صدایش هر لحظه بلند و بلند تر میشد و در آخر که فریاد زد "شوخی نکن عوضی".صدای  ِپاهاش روی ِ زمین و هاله ی نور در اتاقش نشان میداد چیزی را با کامپیوترش چک میکند. چند دقیقه ی بعد صدای ِسوزناک ِ ویولنش بود که گهگاه،فالش میشد،ولی باز به دل مینشست.ویولن که ساکت شد،صدای ِ استارت ِ ماشین آمد.فردا صبح که از نانوایی برمیگشتم،دم ِ درشان،یک ویولن افتاده بود با یک آرشه ی شکسته.ماه هاست که همسایه پشتی ها،در نبود پسرشان،خانه را فروخته اند به یک بساز و بفروش و او هم خانه را خراب کرده،اما هنوز هم نیمه شب ها،صدای ِ ویولن ِ معین،از اتاق ِ خراب شده اش،می آید.

معین واقعن مُرد،امسال که خیلی اتفاقی مامانش،مامانمو دیده بود،گفت معین زمستون دو سال پیش مرده...دقیقن همون وقتی که اینو مینوشتم...

Is this all real?

+Is this all real?or it is just happening inside my head...?

-Of course it's happening inside your head,Harry!But why should that mean it's not real?

 Harry Potter and Deathly Hollows 

+J.K Rowling

+اینا حقیقی ان؟یا همه ش فقط توی ِ ذهن ِ منه؟

-    البته که همه ش داره توی ِ ذهنت اتفاق میفته!اما کی گفته که  حقیقی نیست؟

 هری پاتر و قدیسان مرگبار

+جی.کی رولینگ

یاد داشت ِ سبز:یاد بگیریم فرق است بین واقعیت و حقیقت...!

زندگی با چشمان بسته

من آدم ِ نرفتن بودم،آدم ِ ماندن پای ِ خیلی ها،آدم  ِ خراب ِ رفاقت،آدم ِ "بند ِ کفشتم،گره بزن،خفه شم"،آدم ِ تو جون بخواه.آدم ِ ناراحت نشدن،آدم ِ نادیده گرفتن.آدم ِ دایورت کردن.الان،آدم ِ رفتنم.فقط رفتن و پشت ِ سرم را نگاه نکردن،آدم ِ ناراحت شدن،آدم ِ دلگیر شدن از حرف ِ یکی که تا دیروز هیچی نبود!هیچچچچچی!آدمی که فکر میکرد شاید یک اپسیلون صداقتش را برای خودش خرج کنند،آدمی که آنقدر امروز به عقل و شعور و فهمش -در عرض ِ دو ساعت- توهین شد،که چشمش را بست،و سرش را انداخت پایین و راهش را از هرکسی که فکرش را بکنید،جدا کرد!

همیشه پای یک آدامس در میان است!

امروز بهم آدامس تعارف کرد!به خودم لرزیدم،آدامس برای ِ من معادل خاطره های ِ خوب ِ بد است.معادل ِ دست در دست روزهای ِ زیادی را پیاده رفتن به سمت ِ غروب خورشید و حرف زدن درباره ی خاص بودن ِ من و تو. دوست داشته شدنهای ِ الکی،تند تند زدن ِ قلب برای ِ هیچ و پوچ،چندتا عاشقمی؟دیوونه باش،دیوونه ی دلم باش،اگه پسر بودم حتمن باهات ازدواج میکردم که برای ِ خود ِ خودم باشی،یه چیز سبز ِ ترش که بچسبه به دندون،آدامس ِ سیب ِ ریگلی،همکلاسی ِ نفهمی که گفت "بعضی دخترا،اینقد بی ارزشن که به پسرا آدامس تعارف میکنن" و جمله ی "شما که بیان میکنی این موضوعو،خودتو فهمیده میدونی اونوقت؟" و با حرص جویدن ِ آدامس.به خودم آمدم و دیدم هنوز یک بسته آدامس ِ توت فرنگی گرفته جلوی ِ روم و میگوید "بردار دیگه،امان از این دخترا با این حساسیتاشون!بردار بریم سراغ موضوع پایان نامه ت" و برداشتن ِ یکی و با بغض فکر کردن ِ به اینکه امسال چهارمین سال ِ آن روزهای ِ خوب ِ بد است!

+دو سال پیش نوشتم...

We live our own lives

همونطور که اگه گاهی وقت رد شدن از خیابون،میبینی یکی سر ِ صبح بس که عجله کرده،پاچه شلوارش تو کفشش مونده و با مهربونی بهش تذکر میدی و بعد راهتو میگیری و میری،به آدمای دوست داشتنی زندگیت،سر ِمسائل زندگیشون در حد کامنت مشورت بده.نه اونقدر بی تفاوت باش که احساس دوست نداشته شدن کنن،و نه اونقدر کاسه ی داغتر از آش شو که یه روز تو روت وایستن و بگن بهت ربطی نداره.میدونم ممکنه آینده ی بعضیاشون از آینده خودت مهمتر باشه،ولی باور کن،  We live our own lives که خیلی کم پیش میاد بعدها اگه کسی ازشون بپرسه عامل موفقیتت کی بوده،اسم تو،در خاطرشون Bold بشه،چه برسه به اینکه با صدای بلند بگن،اما امان از روزی که با راهنمایی تو،حتا اگه درست ترین باشه توی اون برهه از زمان،شکست بخورن...کمترین تاوانی که تو بخاطر خیرخواهیت میدی،یه جای خالی حوالی سینه چپته که با هر نفس کشیدن،هوا میکشه و درد داره و یه مشت خورده شیشه س کف دستت که قبلن اسمش دل بوده ...